Wet Wheels Band (B) Folk Café 'De Garde' Gijmel - Langdorp (09-12-2023) reporter & photo credits: Freddie info club: Café De Garde © Rootsville 2023

Vanavond werd het verzamelen geblazen voor de 2de verjaardag van het café 'De Garde' van Davy en Tamara in de 'Gijmel' maar niet in het minst ook voor een ontdekking van het trio die er die avond ten dans zou spelen. Het moet zijn dat voor vele onder ons ze voor de verrassing van hun leven zouden komen te staan want deze 'Wet Wheels Band' brengen een mix van Ierse Folk Ballads verweven met Vlaamse Kleinkunst, gekruid met Flamenco, en dit nog eens vergezeld met een stukje onvervalst straat- en volkstheater.

Hun instrumentarium bestaat uit een 'guitarra acoustica', een onvervalst diatonisch 'Hohner' accordeon'eke en een 'noeneke'. Dit alles wordt vergezeld van meerstemmige samenzang zoals we deze kennen uit de Ierse Pubs als in Belfast en daarvoor zullen ze hier uit hun pijp moeten komen. Die van 'Gevarenwinkel' staan uiteraard op de eerste rij want het was daar dat we deze zomer een eerste impressie kregen van deze 'Wet Wheels Band' AKA 'De Piemelkes' in de volksmond.

Het trio bestaat uit Wim 'sneeuwwitje' Beelen op het noeneke en zang, Luc De Craene, formely known as 'the bandleader' op gitaar en uiteraard Bram Van Dijck op zang en accordeon. We're all in for a thrill dus laat maar komen.

Misschien niet het juiste moment met heel wat vrouwen in het café maar toch beginnen ze hier met 'Volle Maan'. Onwaarschijnlijk dat deze 'Wet Wheels Band' hier meteen iedereen aan hun lippen weten te kluisteren. Je kan het uiteraard ook bekijken als een primeur hier in de Gijmel want na een uitgebreide wereldtour langsheen Denemarken wordt dit trio zowat gevraagd door iedere Ierse Pub, zijn naam waardig en daar hoort zeker ook, mede door sommige teksten, 'The Dirty Onion' uit Belfast bij.

Iedereen naar de keel grijpen doen ze hier met een onvervalste 'Valse Triste' waarna 'I Still Miss Someone' werd opgedragen aan ons 'Breugelkiekse' bij maar die had er precies geen oren naar. Via 'Moonshine' komen we na 'Rose Tattoo' van de Celtic punk band 'Dropkick Murphys' uit bij de drinkliederen van onze eigenste 'Katastroof' en wordt de sfeer met het 'Paterkeslied' het alsmaar plezanter...Danse me de paterkes, danse in d'abdoa, Danse me de paterkes vana ien a twie a droa.

Tot hiertoe heb ik ze nog op geen foutje weten te betrappen en is het daardoor nog des te verwonderlijker dat we deze 'Wet Wheels Band' nog niet meer hebben kunnen bewonderen, of zijn er geen volkscafé's meer? Er volgt ook nog 'Personal Jesus' in de versie van Johnny Cash want 'New Wave' is nu net het genre dat we hier vanavond kunnen missen als kiespijn. Nog eentje alvorens de dorst te lessen en dat gaat over 'Vrolijke Meisjes'...gehoord Heleentje? Een 'Single Malt' als verzoening dan maar ;-)

Na een weerom overweldigende opener mogen hier na de pauze alle remmen los zoals op 'I'm a Man' gebracht op een folky way. Tijd dan om terug te keren naar onze eigenste kleinkunst met die Middeleeuwse traditional en geweldige hit 't Smidje' van Laïs...of was het nu Alcatraz ;-)(grapje voor de Gijmelse autochtonen). Feit is dat het aspect verdwenen volksdansen hier in 'De Garde' terug werd bovengehaald met de woorden...Nooit mag ik een pintje drinken, Nooit mag ik eens vrolijk zijn, Nooit kan ik iemand beschinken met een glaasje bier of wijn...

Na 'One Million Slaves' wordt het dan tijd om het stukje straat theater op te dragen en zet Wim zich klaar op het in de haast aangevulde podium. Alsof het zijn dagdagelijkse bezigheid is wordt "Sneeuwwitje' hier visueel alsook vocaal voorgedragen. Het is een samengaan van mime en voordragen. Wat het met zekerheid was is een meer dan humoristische toegift van de avond en met alle zekerheid voor 18+.

En zo komen we stilaan aan de apotheose van deze heerlijke avond en met 'Tell Me Ma' komen we zo midden in 'Belfast City' terecht. Van deze Irish way of singing daar houden we wel allemaal van en dus laat maar waaien. De verwachte sing-a-long zit er dan aan te komen met zo ook wel een homage aan Shane MacGowan van 'The Pogues' en hun onsterfelijke 'Dirty Old Town'. Allemaal dan... I found my love where the gaslight falls, Dreamed a dream by the old canal, Kissed my girl by the factory wall, Dirty old town, dirty old town...Zelfs Bram's Ierse tongval was zo Iers als een 'Shamrock' maar kan zijn.

Of het nog beter kan? jazeker, want ook aan het drinklied bij uitstek in de Ierse Pubs wordt hier vanavond niet verzaakt en dit gebeurt als sinds de jaren 1600 NC. Dus ook hier mag vanavond het dak eraf en zingen en klappen we allemaal mee op...And it's no, nay, never, No, nay, never, no more, Will I play the wild rover, No, never, no more... Hierna volgt nog een hilarisch stukje Flamenco weerom uitgebeeld door de Wim. Olé!

Helaas maar waar, voor ons mocht dit nog wel een uurtje doorgaan maar deze 'Wet Wheels Band' schakelden onder luid applaus meteen door naar de bisnummers met als eerste 'De Mol'. We zitten ook in de achtertuin van het 'Gevarenwinkel Blues & Roots Festival' en afsluiten met een bluesje zou dan de kers op de taart zijn vanavond.

Zo gingen we hier vanavond ook met z'n allen acapella op Janis Joplin haar 'Mercedes Benz' en dus zo nog een laatste keer uit volle borst...Oh Lord, won't you buy me a Mercedes Benz?, My friends all drive Porsches, I must make amends, Worked hard all my lifetime, no help from my friends, So, oh, Lord, won't you buy me a Mercedes Benz? CU, het was straffe kost!